MARS Mission

 

नासा च्या हेड ऑफिस मध्ये फुल गोंधळ होता सगळे विचार करत होते

वेग वेगळे ऑपशन suggestion  येत होते

मी आपलं उशीर झाला म्हणून धावत पळत ऑफिस नुकतच गाठलं होत

बॅग जागेवर ठेवली तेवढ्यात ऑफिसबॉय ने सांगितलं लगेच बोलावलं आहे साहेबानी

एवढं काय झालं असेल....  का सगळे जमा केले.... हा विचार करत मी साहेबांच्या केबिन कडे निघाले  तस हि त्यांना माणसं गोळा करायची सवयच

आत्ता आज काय नवीन खुळ डोक्यात ह्या माणसाच्या म्हणून मी गेले आणि केबिन च दार उघडलं ..सगळे सायंटिस्ट तिथे गहन  विचारात होते

काय चाललंय काहीच कळेना ... मग आमचे बॉस ,,, खर सांगायचं तर बॉस कमी friend  जास्तच एक एक गोष्ट explain करायला लागले

तर झालं असं कि -

आम्ही गेले १० महिने मार्स म्हणजे मंगल ग्रह ह्या प्रोजेक्ट वर काम करत आहोत ,,, रोज वेग वेगळे फोटो येतात त्यावरून तिथल्या वातावरणाचा आमच्या टीम ला अभ्यास करायचं प्रोजेक्ट .  तर कल रात्री आमच्या बॉस च्या असं लक्षात आलं कि मार्स वर गेले दोन तीन दिवस खूप मोठ्ठा ढग तयार झालाय , आणि  आज तो  इतका मोठ्ठा झालाय कि त्याने सगळा  ग्रहच व्यापून टाकलाय , त्या ढगाचा नीट अभ्यास केल्यावर असं लक्षात आलं कि तो जर आज पृथ्वी वर असता तर आपल्याला खूप त्या पासून फायदा झाला असता (तो काय हे काही माझ्या लक्षात येत नाही ) , तर खूप मोठ्ठा फायदा झाला असता, सगळी टीम असं ठरवते कि तो ढग पृथीवर आणायचा त्याला तिथून ढकलायचा आणि पृथीवर ओढून आणायचा . मग काय आम्ही सगळे कामाला लागतो

काही लोक पृथीवरच असतात तिथून त्या ढगांचं निरीक्षण करायला, काही अंतराळातुन निरीक्षण करतात आणि मी व माझी ५-६ लोकांची टीम मंगळावर आम्ही तो ढग तिथून खूप काही उपकरण वापरून ढकलतो अंतराळात आणि आमच्या यानात बसतो त्या ढगाचा पाठलाग करायला

पण जस आमचं यान मंगळ ग्रहावरून अंतराळात येते....  आम्ही जस काही खूप खोल समुद्रात उडी मारल्यावर नाही का आपण पहिले एकदम खाली जातो आणि मग परत डुबकी मारून परत वर येतो तसे वर आलो , खाली असताना माझ्या मनात एकच विचार ,,, साल त्या ढंगाचं लोकेशन  तर आपण नाही सोडणार ना ......... पण अंतराळातील आमची टीम त्याच्या मागेच असते ,,, पृथ्वी वरून सुद्धा काही लोक त्याला वेग वेगळ्या उपकरणांनी ओढत असतात आणि शेवटी एकदाचा तो ढग आम्ही पृथ्वी वर आणतो , मध्ये खूप अडचणी येतात पण त्या नंतर कधी तरी सांगेल

तर तो ढग पृथ्वी वर येतो इतर सायंटिस्ट जे chemical चेक करतात ते त्या ढगांचं परीक्षण करतात .. सॅम्पल घेऊन......  आणि मी मात्र माझ्या घरी येते

खुप मोठ्ठं मिशन आज पूर्ण झालेलं असत आणि घरी येऊन मी मस्त सोफ्यावर झोपते आणि अचानक झोपेत मी खाली पडते

आणि जाग आली ते आज पहाटेचे ५:२५am झाले होते ... मग लक्षात आलं अरे स्वप्न होत तर .....

  Gauri Ekbote

मी

 

जीर्ण रीतींचे घाव हे  ,सोसणे मी सोडले 

उमलुनी राखेतून आता स्वप्न नवे मी पहिले 

एकवटून जीव आता बळ पंखात आणले 

क्षितीजाच्या भाळावरती यश कीर्ती चे मळवट भरले 

दूर केल्या दुःख यातना , झिडकारले मी सोसणे , 

मुक्त झाले मी तर आता स्वाभिमानास  उंचावले

गवसले आज मीच मला ,शिळेची मी  अहिल्या झाले 

नशिबाच्या गगनात आता इंद्रधनुचे रंग उमटवले

गौरी एकबोटे

गौरी एकबोटे 

अबोल

 

तुझं माझं नातं मला कधीच कळलं नाही ,  एकमेकात साधा संवाद सुद्धा नाही

तरी हि, तुला मी नीट व्यवस्थित कळते

माझ्या मनातलं तू चांगलं ओळखून आहेस

मला कधी काय हवय हे तुला बरोबर कळत

माझ्या बरोबर कधी तू एक मित्र , तर कधी लहान भाऊ तर कधी गुरु होऊन राहतोस

कधी फक्त ऐकत असतो तर कधी फक्त गालातल्या गालात हसत असतोस

पण मला जेवढं आठवतंय आपण कधीच आत्ता पर्यंत एक शब्द सुद्धा बोललो नाही

काय आहे आपल्या दोघात कोणत्या  पूर्वजन्माचं हे अबोल नातं तू निभावत आहेस

पण तू सोबत आहेस हि भावनाच खूप मस्त आहे  , मी खूप बिनधास्त असते

तू असलास ना कि जाणवत तू म्हणतो आहे कि " मी आहे तुझ्या साठी इथे थांबलेलो "

आणि एक वेगळाच विश्वास निर्माण होतो मनात मग कुठलीच चिंता काळजी नाही वाटत

कितीही कठीण वाट असली तरी हिरव्यागार मऊ गवताच्या पायवाटेवरून चालते आहे असं वाटत आणि ती कधी संपते हे कळत सुद्धा नाही बघ .

आपल हे अबोल नातं असच जन्मजन्मांतरिच असू दे , तुझी हि साथ कायम  असू दे,  अजून  काहीहि नको बघ.  

मी एक वटवृक्ष

 मी एक वटवृक्ष 

माझ्या मुळांनी, मला जमिनीला घट्ट 

धरून उभं रहावंच लागेल ,

 मुळांना खोल जमिनीत जावच लागेल 

पाण्याच्या शोधात 

कारण मी एक वटवृक्ष आहे 

 

असंख्य वेलींचा मला आधार व्हायचय 

चिमण्या पाखरांच घर व्हायचंय 

अनेक पांथस्थानचा विसावा व्हायचंय 

आणि म्हणून मला भक्कम उभं राहावंच लागेल 

कारण मी एक वटवृक्ष आहे 

वटवृक्षला कमजोर होऊन चालत नाही 

कीड लागून चालत नाही ,

पान गाळून तर अजिबात चालत नाही 

आपल्या असंख्य भुजा विस्तारून 

अनेकाना कवेत घ्यायचय 

कारण मी एक वटवृक्ष आहे 

माझ्याशी अनेकांच्या श्रद्धा तर काहींच्या अंधश्रद्धा 

जोडलेल्या आहेत 

अगणिक सूक्ष्म जीवांचं जीवन जोडलेलं आहे 

धरेचा समतोल मला साधायचाय 

कारण मी एक वटवृक्ष आहे

गौरी

लागला नाद तुझ्या बासरी चा

 

लागला नाद तुझ्या बासरी चा रे कान्हा 

लागला नाद तुझ्या बासरी चा 

मधुर मंजुळ हळुवार अलगद 

स्वर हे पाव्याचे झुरवी चराचर 

जाहले वेडे हे जग सारे    रे कान्हा 

जाहले वेडे हे जग 

कृष्ण सावळा , गोरी राधा 

रास रंगला यमुना तीरा 

तशी मी रंगले ह्या पाव्यात  रे कान्हा 

तशी मी दंगले ह्या पाव्यात 

नंदा चा नंदन वाजवी मुरली 

दंग होती साऱ्या ह्या गवळणी 

काढी हा खोड्या फार     रे कान्हा 

काढी हा .... आई ग .... 

खोडकर अवखळ यशोदेचा नंदन 

बोलती गोपिका करती रुदन 

लावती जीव हि त्याला    रे कान्हा 

तरी हि लावती जीव तुला 

लागला नाद तुझ्या बासरी चा रे कान्हा 

लागला नाद तुझ्या बासरी चा रे कान्हा

गौरी 

मन

आज मन  शांत आहे 

उगाच च इकडे तिकडे धावणं , सैरभैर होणं 

सोडून दिलय त्याने 

आता ती अगतिकता, तो ताण  नाही जाणवत , किंबहुना मन त्याला थाराच देत नाही 

मार्ग काढण्या कडे त्याचा कल जरा जास्त जातो 

 गोष्टी धरून ठेवण्या पेक्षा सोडून दिल्या जातात 

मी ,माझं ,मला, कोण, कधी, केव्हा ह्या पेक्षा कस करता येईल हा प्रश्न पडतो , तो सोडवण्यात ते जास्त रमतं , हो आणि  प्रत्येक प्रश्नाला उत्तर दिलंच पाहिजे असं काही नसत हे आता पटलंय त्याला 

चीड चीड , संताप , राग राग ह्या पासून थोडी अलिप्तता मिळालीये 

आणि ह्या मुळेच का कि नवीन काही तरी शिकण्याची एक उम्मेद आली आहे 

रोज नवीन काय बघायला , वाचायला मिळेल ह्याचा शोध सुरु झालाय 

एका नवीन आभाळात आल्या सारखं होतय , जेथे दिशा इतक्या विस्तृत आहे कि अजून पुढे ,अजून पुढे आणि परत अजून पुढे सरकतात 

क्षितिजाची किनार पुढे पुढे च सरकते जेवढं आपण पुढे जाऊ तेवढी ती अजून पुढे जाते आणि विस्तृत होते 

मला आवडायला लागलय  इथल उडणं , भरारी घेणं, उंच उंच गिरकी घेत झेपावण 

देव

 देव शेणमातीचा 

देव सोन्या चांदीचा 

देव पाषाणाचा 

देव तांब्या पितळेचा 

जसा ज्याचा भाव तसा  देवाचा असे ठाव 

ज्याची जशी भक्ती तशी मिळे देवाची प्रचिती 

शोधासी देवा आसमंतात 

तोच वसे फक्त तुझ्यात 

देव निर्गुण निराकार 

आदी अंत पूर्ण साकार 

देव निर्विकार व्यापक 

दृश्य अदृश्य निर्विकल्प 

देव सर्व व्यापक 

देव अनेकांत एक 

देव सगळ्याहून थोर 

स्थूल सूक्ष्म परमात्मा परमेश्वर 

संकटे हि अमाप 

तारणहार तो एक 

असमाधान हा रोग 

नाम तुझे हे त्यावरील औषध 

तळमळ वाढे जीवाची 

आस फक्त तुझ्या दर्शनाची 

ओढ वाढू दे तुझी 

गोडी वाढू दे नामाची 

 

गौरी 

इंतजार

 नाम तेरा हि है होटोपे 

एक आरजू है तुम्हे मिलने कि 

छोड दिया है घरदार सारा 

एक आस है तुम्हे पाने कि 

मिलोगे तुम हमे  जरूर 

जानता है दिल ए नादान 

गवरा नाही होगा मिलकर बिछडना 

ये इम्तिहान है मेरे इंतजार का  

गौरी 

Quote

 शब्दांना बहुतेक शाप मिळालाय वाटत 

खूप सुख आणि खूप दुःख ह्यापासून वंचित रहाण्याचा 

   ... गौरी 

जुन्या वहीच शेवटचं पान

आज हि जर जुन्या वह्या सापडल्या ना कि पाहिलं पान न बघता सगळ्यात शेवटचं पान शोधते

किती तरी आठवणी त्या शेवटच्या पानाने अगदी जश्याच्या तश्या जपून ठेवलेल्या असतात न...

एखादी अशीच चार ओळींची छोटीशी सुचलेली कविता , मधेच एखादा कॅन्टीन चा हिशोब, कोणाचा तरी फोन नंबर , कुठला तरी address , कोणाचा तरी Mail ID , एखादी मेहंदी design किंवा रांगोळी design , चालू तासात फुली शून्याचा game , स्वतःच्या स्वाक्षरी चे वेगवेगळे प्रकार , किंवा अगदी चालू lectures  मध्ये जर काही सांगायचं असेल मैत्रिणीला तर ते पेन्सिलने लिहिले आणि बरच काही ... घेऊन जात थोडावेळा  करता का होईना त्या काळात.

 

महाराष्ट्र माझा

 कोकणचा अथांग समुद्र, सह्याद्रीच्या डोंगराची किनार 

हिरवी सुंदर घनदाट जंगले , वन्यजीवसृष्टी अपार ,

माझ्या महाराष्ट्राच्या मातीने घडवले विविध कलाकार 

महिमा काय वर्णु मी , जन्मली इथेच सतार ।।

निसर्ग जसा सुंदर , इतिहास तितकाच रंजक 

शिवाजी महाराज आमचे हिंदवी स्वराज्य संस्थापक 

अनेक मावळ्यांनी केले रक्ताचे शिंपण 

महाराष्ट्र हे नाव झाले जगात अजरामर ।।

ज्ञानोबा तुकोबा ने धडा मानवतेचा शिकिवला 

संतांच्या ह्या वाटेवर महाराष्ट्र माझा चालला 

पंढरपूरच्या विठोबाला पायी वारीचा इतिहास 

 इथल्या मातीलाच आहे कष्टाचा सुवास ।।

पोवाडे , लावणी , भुरळ घालणारी कोळीगीत 

वारली कला , कोल्हापुरी चपला प्रसिद्ध इथली नाट्यगीत 

लेखक इथले देशपांडे , कुसुमाग्रज , बालकवी , शिवाजी सावंत 

माडगूळकर , शिरवाडकर , बहिणाबाई चौधरी, दुर्गा भागवत :।।

पुरणपोळी , थालीपीठ ,चकली अन चिवडा 

वडापाव, मिसळ , रस्सा मिळतो तांबडा - पांढरा 

खमंग ज्वारीची भाकरी आणि झणझणीत वांग्याचं भरीत 

हे सर्व माझ्या महाराष्ट्राच्या खाद्यसंस्कृतीत

गौरी एकबोटे...

तमसो मा ज्योतिर्गमय

बस झालं कि आता , किती ते एखाद्याने दुसऱ्याच्या घरात ठाण मांडून बसायचं ,, जा.. रे... बाबा आता तुझा आम्हाला खूप कंटाळा आलाय !!!

 असच झालय ना सगळ्यांचं .... हो.. हो मी त्या कोरोना बद्दलच बोलते आहे. गेले एक संपूर्ण वर्ष झालं हा काही आपल्या घरातून जायचं नाव नाही घेत . शाळा तर बंद पाडल्याचं पण सगळे व्यवहार ठप्प केलेत , सारख आपलं फक्त कोरोना कोरोनाच , पेपर उघड ला कि कोरोना, TV लावला कि कोरोना , इंटरनेट ओपन केलं कि कोरोना जिथे तिथे फक्त तोच घुसून बसलाय . आपल सगळं जगच त्याने ओढून घेतलय एखाद्या ब्लॅकहोल सारख. 

आजीच्या गोष्टीत कस एक राक्षस होता तो सगळ्यांना त्रास द्यायचा, ऊत मात करायचा, उच्छाद मांडायचा , तसंच ह्या कोरोनाराक्षस ने सगळी कडे नुसता गदारोळ घातलाय, ना नवीन काही करू देत, ना आहे ते टिकाऊ देत . 

हा बाबा आपल्या घरात आला कि सगळं घर काय सगळी सोसायटी घरातच ह्याचा पाहुणचार करायला, कुठे बाहेर पण निघता येत नाही याची सरबत्ती करताना . आणि थोडे थोडके नाही तर १४ दिवस ह्याच्या मुळे quarantine व्हावं लागत . 

थोडं कुठे जरा बाहेर फिरून यावं म्हटलं तर तोंड बंद मास्क लावून , हाता मध्ये हँडग्लोव्हज नाही तर येतोय आहे आपल्या मागे घरात घुसायला . 

म्हणजे ह्याच्या भीतीने कुठे जात पण येत नाही ... किती ना छळवाद ... 

हो पण आजार सुद्धा काही तरी नवीन शिकवून जातो हे आपल्याला कोरोना ने शिकवलं , ह्याच्या मुळे आपल्याला स्वच्छतेचि सवय लागलीय , घर- घरातील मंडळींना आपण वेळ देऊ लागलोय हे हि तितकंच खरं. जस एखाद्या गोष्टीला दोन बाजू असतात तश्या ह्या कोरोनाची एक चांगली बाजू सुद्धा अनुभवायला आली, समजली उमगली , रोज ची जी धावपळ होती, आपली आणि घड्याळाची ती थोडी कुठे तरी थंडावली . एक शांतात अनुभवता आली हे पण तेवढं खरं

सुट्टीला कुठे तरी बाहेर जाण्या पेक्षा घरातच सगळ्या बरोबर सुट्टी ची ती लहानपाणीची मज्जा परत अनुभवता आली . रविवारी मस्त थोडं उशिरा उठून , मस्तपैकी आवडीचा नाश्ता करायचा , TV वर छान गाणी बघायची , सगळे एकत्र बसून एखादा मूवी बघायचा , दुपारी छान जेवण झाल्यावर ताणून वामकुक्षी घ्याची संध्याकाळी छान दिवा वैगरे लावून चहा पित संध्याकाळच गच्चीतल वेग वेगळ्या रंगाचं आभाळ , घरी परतणारे पक्षी बघायचे. जे दिवस खूप दिवसां पासून मिस करत होतो कि लहानपणी हे करायचो ते करायचो हे परत एकदा अनुभवता आले . फेसबुक वर मला आठवत एकदा मीच ते पोस्ट केलं होत काही फोटो बरोबर, गेल्या त्या आठवणी आणि राहिले ते दिवस ह्या हॅशटॅग ने. 

कोरोना हे संकट मोठं असलं तरी आपण सगळे ह्यावर एक दिवशी नक्की मत करू . कोणताही आजार नेहमी च सगळं हिरावून घेत नाही तर काही चांगल्या गोष्टी देखील देऊन जातो . आपण ह्या कोरोनाची चांगली बाजू बघू , नियम पाळू . ह्याने जी शिकवण दिलीये, जे धडे शिकवले ते गांभीर्याने घेउ आणि ते आयुष्य भर लक्षात ठेऊ . आणि ह्या कोरोना रुपि तमस, अंधकरातुन ज्योतिर्गमय |

पत्र, मनातलं...

 

प्रिय सुमित (आत्ताचा मुलांचा आणि माझा पण बाबा),

तर पत्र लिहिण्यास कारण कि (हो .. हो ... असं एकदम दचकू नको) फॉर्मॅलिटी   रे .... ते पत्र लिहिताना असतेच ना म्हणून  , म्हटलं लिहावं तुला....  नाही तरी सध्या आपण डायरेक्ट बोलतोच ... पण आठवत का तुला  आपण असे पण क्षण अनुभवले आहे कि त्यावेळेला तू मला आणि मी तुला ग्रीटिंग्स आणि त्या बरोबर एक पत्र लिहून पाठवायचो .

कसलं भारी वाटायचं ...... ते उघडून वाचे पर्यंत तर मला इतकी हूर हूर असायची आणि कधी एकदाच वाचते हे सगळं ,,, काय लिहिलं असशील तू  ... असं खूप काही एकदम वाटायचं , आधाश्या सारखं सगळं पटा पटा वाचायचे मी ....

तुला आठवत कॉलेज सुटल्यावर संध्याकाळी आपण भेटायचो ... बस स्टॅन्ड ला .... (आता जाम हसू येत आठवलं कि , बस स्टॅन्ड का तर येणारे जाणारे हे आजू बाजूला असणाऱ्या लोकं कडे  कमी लक्ष द्यायचे आणि बस कडे जास्त म्हणून ) आत्ता चल ना एकदा जाऊन बसू परत त्याच स्टॅन्ड ला .. खूप वाटत परत ते दिवस यावे .. मी माझ्या ladybird सायकल वर  आणि तू तुझ्या Hercules  वर यायचो ,,,, आता नको पण…. मी आणि तू नाही झेपणार त्या सायकल ला.

तुला आठवत कॉलेज संपल्यावर आपण घरी सांगायचं ठरवलं होत . भीती वाटत होती मला आई बाबा "नाही" तर म्हणणार नाही ना ... ते movies मध्ये दाखवतात …..तस मला कोंडून ठेवतील.  तुला भेटू देणार नाहीत वैगरे ... सॉलिड फिल्मी वाटत होत मला . पण आई बाबानी खूप छान समजून घेतलं आपल्याला . फक्त एक  अट होती त्यांची दोघांनी पण जॉब शोधायचा आणि मग लग्न . त्यावेळेला खूप राग आला होता त्यांचा पण आता कळतंय कि आपली खूप काळजी आहे त्यांना आणि आपल्यावर विश्वस देखील .

तो जॉब शोधण्याचा एका वर्षाचा काळ होता ना त्यात आपण मला आठवत फक्त दोनदाच भेटलो होतो ... मी ना तेव्हा एक कविता लिहिली होती.

आहे मनोहर परी गमते उदास

चांदणी हि रात्र , वर रातराणीचा सुवास

पूर्ण चंद्र नभात , चांदण्याची बरसात

एकटीच तळ्याकाठी पाहे साजणाची वाट

हूर हूर मनात , वाटेकडे डोळ्यांची आस

वाऱ्याची झुळूक देइ , मनाला आभास

तळ्यातही चांदण्या आहे चंद्राच्या सवेत

आहे मनोहारी रात्र परी गमते उदास

मस्त ना सुचायच मला तेव्हापासूनच  ..

तुला आठवतो आपला लग्ना नंतरचा पहिला व्हॅलेंटाइन डे ,,, धम्माल केली होती . आपण अगदी सुट्टी टाकून सकाळी मस्त वैशाली मध्ये मसाला डोसा , नंतर डायरेक्ट सिंहगड ,तिकडून संध्याकाळी खडकवासला च्या पाण्यात मस्त  पाय सोडून बसलो होतो  अगदी अंधार पडे पर्यंत तिथेच होतो . काय भारी वातावरण होत. फुल्ल टू रोमँटिक

आपलं नातं ना काळानुसार , सुख दुःख च्या ओढा ओढीत खूप मस्त फुललं . संसाराच्या ऊन सावलीने आपल्याला खूप काही शिकवलं , घडवलं, समजूतदार बनवलं. कधी कधी चा लटका राग आणि मोहक रोमॅंटिक रात्री पण मला अजूनही आठवतात आणि अंगावर शहारा येतो

आपलं हे असं फुलणं , उमलण , एकमेकांना समजून घेणं ह्या मुळेच असेल कदाचित खूप छान चाललंय आपलं आज १४ वर्ष  लग्नाला झाली  पण तरी असं वाटत ना कि आत्ता तर प्रेमात पडलो आपण.

कधी भांडण ,कधी रुसवा फुगवा

कारण तुझ्यात जीव गुंतला

कधी कठीण असे क्षण , कधी त्रासलेल मन

तरीही तुझ्यातच  जीव गुंतला

कधी तूझ खरं, तर कधी माझं खरं

पण तुझ्यात जीव गुंतला

कधी तुझं ताणून धरण, कधी माझं सोडून देणं

कारण तुझ्यात जीव गुंतला

कायम तुझीच असणारी,

मी